सँधै कोही-न-कोही सँग,
कहीँ-न-कहीँ, केही-न-केही कुराको लागि,
लडिरहेको बानी;
तिम'रु धारणा राखिरा'ख....म चलिरन्'छु......
भन्ने बानी.....
एक्कासी, एक बिहान्ः
कविहरुले लेख्ने झैः
सूर्यको किरण घर्तीमा यस्तरी फैलिरहेछ,
मानौँ दैव
कुनै आई स्वयम् यहीं पल्टिरहेछ।
फूलहरु बिहानीमा यति मगमग वास्ना आईरहेछन्,
मानौँ स्वर्गबाट अप्सराहरु झरी तिनैमा समाईरहेछन्।
मान्छेको अनुहारमा यस्तो खुसी देखिरहेछ,
मानौँ परमात्मा नै हामी सबैमा पस्नुभएछ...ईत्यादी....ईत्यादी....
भन्ने खालका भावना आउँदा,
सबैले एक-अर्कालाई माया गर्छन्,
सबैले मलाई माया गर्छन्...भन्ने खालका तर्कना
आउँदा,
आफैँ माथी घिन लागेर आयो;
दिमागको कामनै केही नभए जस्तो लाग्यो....
No comments:
Post a Comment