कोठाको झ्यालबाट
आएको गाईको आवाज र गोबर-गहुँत मिश्रीत चसिलो गन्धले साविक उठ्ने समय भन्दा दुई
घण्टा अगाडी ओन्तालाई ब्युँझाईदिन्छ। जुरुक्क उठेर कोठा बाहिर निस्की भान्छामा
केही पकाईरहेकी आमाकहाँ गएर भन्छ, “ के हो ममी! यो काँ बाट गाई आयो
ह्याँ...ब्यान’ब्यान?
आमा खुसी हुँदै
भन्छिन, “ देखिस् गाई? कस्तो लाग्यो? हाम्ले किन्या गाई....हिजो पैसा दे’को आज
ल्याईदिए....”
अनुहार बिगार्दे
ओन्ता भन्छ, “ गाई? किन चाईयो गाई? एक्कासी! “
“लौ...गाई किन
चाईयो? बाहिर गएर हेर् त हाम्रो छिमेकमा सबैले गाई किनी सके....”, आमा हर्षित
हुँदै भन्छिन।
त्यो त
बुझेँ....तर...हाम्ले चैँ किन किन्या?”
“कस्तो मुर्ख रै’छ
यो! किन किन्या रे.....भन्दै छु त....सबैले किनिसके.....”।
ओन्ता केही बेर केही
बोल्दैन...वरीपरी हेर्छ.....लामो सास फेर्छ।
“खोई त दुध खाउँ न
त....”।
“अँ तँलाई दुध भन्नी
बितिकै....भोली देखि हुन्छ.....तँ धेरै कुरा नगर अब...जा गाईलाई गएर ढोग
एकपल्ट...अनि पढ्न बस्....बुद्धि आउँछ त्यसपछि....”, आमा रोमाञ्चित हुँदै भन्छिन।
आफ्नो कोठाको झ्याल
तर्फ हेर्दै ओन्ता सोध्छ, “ गाईको नाम चैँ के?”
आमा खुसी हुँदै
भन्छिन, “ लछ्मी”।
विस्तारै स्कुल
हिँडीरहेका ओन्ता र रुल केही बेर पिपलको रुख मुनी बस्छन्।
“साला...सबले गाई
किनेछन्....किन होला है?”, ओन्ता वरिपरी हेर्दै रुलसँग प्रश्न गर्छ।
“अब गरीबले गाई न
किने कल्ले किन्छ त? गाडी..प्लेन किन्नु पर्ने बेला..गाई...हाहाहा”, रुल खिसी
गर्दै भन्छ।
“के तिमरुले चैँ
किन्या छैन?”, ओन्ता प्रश्न गर्छ।
“छ....तर तिमरु
जस्तो एउटै..दुब्लो मर्न लाईसक्या हैन....तीन-तीन’टा घोर्ले गाई किन्या छौँ हाम्ले...यस्तो
हो के साथी...तिमरुले बल्ल तल्ल साईकल किन्यौ...हाम्ले तिन’टा प्राडो किन्यौँ”,
फुर्ती लगाउँदै रुल भन्छ।
ओन्ता एकैछिन बाटो
तिर हेर्दै टोलाउँछ, अनि फेरी प्रश्न गर्छ, “ साला...अनि एक्कासी किन गाई किन्या
के सबले?”
“किन्न
सके...किने......अब...सस्तो भा’ छ रे हिजो-आज...अझ बाँचुन्जेल दुध दिन्छ मेरपछि
मासु...”, रुल भन्छ।
“तैट...साला....हाम्ले
काँ गाईको मासु खान्छौँ...मुर्ख साला...भगवान....”, ओन्ता रुललाई सम्झाउँदै भन्छ।
“हाहा....को
हामी?.....कल्ले भन्या खान हुँदैन भनेर.....”, अलि दुष्ट हाँसो साथ रुल भन्छ।
टिफीन टाईममा
स्कुलको पिङ अगाडी ओन्ता आफ्ना सब साथीहरु सँग उभिरहेको छ। सबै केटाहरु
एक-अर्कालाई आ-आफ्नो फोनमा केही देखाउँदै छन्; ओन्ता भने ट्वाल्ल परेर सबैको
चर्तिकला हेरिरहेछ। त्यतिकैमा नाङ ओन्तलाई
सोध्छ, “ओई ओन्ता तेरो गाईको फोटो ल्याईनस्?”
ओन्ता केही बोल्न
मात्र लागेको हुन्छ विलमलाई आफ्नो फोन देखाईरहेको रुल भन्छ, “ गरीबसँग काँ हुन्छ
फोन..साला..त्यै पनि एसको गाईको के फोटो हेर्नु मर्न लाईसक्या दुब्लो होला!”, सबै
केटाहरु गलल्ल हाँस्छन्। ओन्ता केही बोल्दैन; रुल विलमलाई सोध्छ, “ओई विलमे..तेरो
गाईको देखा’न फोटो...दुध हेरौँ न...”, सब केटा फेरी हाँस्छन्। विलम पनि हाँस्दै
भन्छ, “ तैट...अर्काको गाईको दुध हेर्छु भन्छ यार....तेरो गाईको चैँ दुध देखा’ न
बरु....”। आफ्नो मोबाईलमा केई चलाउँदै रुल भन्छ, “ल..केटा हो...एउटा दामी गीत
निस्क्या छ....सुन्नी हो?”, सब केटाहरु हो-हल्ला गर्छन्। मख्ख पर्दै फोनको भल्युम
बढाउँदै रुल गाना घन्काउँछः
तिम्रो त्यो
कोमल वदन..
छुन मन
लाग्यो..कसम
माया मा झुम्न थाल्या छु......
तिम्रो थुनमै म रम्न
थाल्या छु......
हल्लाई
देऊ न तिम्रा ती रेशमी पुच्छर....
त्यसैको मुनी नै म बस्न चाहन्छु....
सुनाई
देऊ न तिम्रा ती मधुर बाँऽगम
त्यही सुनी म.....अब मर्न चाहन्छु
सुँघाईदेऊ न तिम्रा ती सुवासी गोबर...
त्यहीँ सुँघी म राती निदाउन चाहन्छु...
तिम्रा ती नशालु आँखा..
ले लठ्ठ पार्द्यो मलाई
आहा!
तिम्रो त्यो कोमल
वदन..
छुन मन
लाग्यो..कसम
माया मा झुम्न थाल्या छु......
तिम्रो थुनमै म
रम्न थाल्या छु.....
गाना सुने पछि सब
केटा एकैचोटी कराउँछन् र एकैचोटी नै रुललाई आफ्नो मोबाईलमा पठाईदिन भन्छन्।
त्यसैविच नाङ सोध्छ, “ के हो रुल? कसको गाना यो?”, रुल पनि छाती फुलाउँदै
भन्छ, “ दामी...छ...है? नारायण गोपाल को रे....दामी मान्छे है? त्यत्रो वर्ष पहिला
पनि यस्तो गाना गाईद्यो...महान् गायक रै’छ नि! ह्या सँधै गीत गाउँदै बस्थ्यो
रे....गाईहरु त लठ्ठै रे....कति गाई पाल्यो रे पाल्यो रे....कुरै नगर तिमरु”।
“पठाईदे’ न त...अरु छ भने अरु पनि पठा”, नाङ रुललाई भन्छ। “अन् गर् न त...”, रुल
भन्छ। “सुन् न ए रुल...तेरो गाईको नाम भन् न....प्लिज”, गम्भीर हुँदै पिङको डोरी
समाईरहेको विलब भन्छ। हाँस्दै रुलले जवाफ दिन्छ, “ साला...एउटा मात्र भए पो
भन्नु...कति ओटा छन्...कुन चाईनीको भन्नी”, सबै गलल्ल हाँस्छन्; नाङ रुललाई भन्छ,
“साला...साँढे”; फेरी सबै गलल्ल हाँस्छन्। ओन्ता ट्वाल्ल परेर केटाहरुको चर्तिकला
हेरि रहन्छ।
“ला....गाईको दुध
छ...खा”, साँझ टेबलमा बसिरहेको ओन्तालाई एउटा भरी स्टिलको गिलास दिदैँ आमा
भन्छिन्। दुधको गिलास हातमा लिएर मुख सम्म लान मात्र के आँटेको हुन्छ, एक पल्ट वाक
गर्दै ओन्ता चिच्याउन थाल्छ, “ के हो यो? गोबर र मुत गना’को छ त यसमा?”, आमा
ओन्तालाई सम्झाउँदै भन्छिन, “अनि के त...मुत हैन..मुर्ख गहुँत हो....यो खानु पर्छ
‘रे”। “किन?”, भन्दै हतनपत्त ओन्ता प्रश्न गर्छ; “ मुर्ख..फेरी किन? भन्छ....तँ
जस्तो मुर्खले झनै खानु पर्छ.....था’ छ सबले खान्छन् यै हिजो-आज....तेरो त्यो
रुलले पनि खान्छ....यस्तो खाए’ पो बुद्धि आउँछ......”। “खान्न म...तँपाई खानु त”,
भन्दै ओन्ता जुरुक्क उठ्छ। “ तँ मुर्खको कैले बुद्धि नआउने भो...तर भोली देखि खान
थाल्नु पर्छ तैँले पनि....सबैले गरेको कुरा..म गर्दिन भन्न पाउँछस् कि क्या
हो......”, भन्दै आमाले घटघट दुध पिईदिन्छिन् अनि खुसी हुँदै भन्छिन, “ आहा!”;
ओन्ता ट्वाल्ल परेर हेरिरहन्छ।
शनिवारको दिन बिहान
खाना खाईसकेर र गाईको दुधको मामलामा झगडा गरी सिद्दाएर ओन्ता रिसाउँदै घरबाट
निस्किन्छ; बाटोमा अनेक थरीका गाईहरु देखा पर्छनः
टीका लगाएका, लुगा
लगाएका, रातो कम्बल ओढेका, गहना लगाएका, रङ पोतिएका, पर्फ्युम छरेका....
रुलको घर अगाडी
उभ्भेर ऊ रुललाई बोलाउँन थाल्छ। ५ तल्लाको ठुलो घरको सबैभन्दा माथिल्लो तल्लाको
झ्यालबाट तल हेर्दै रुल भन्छः
“के भो?”
“आईज न तल..अल्छी
लाग्यो जौँ कतै”
“आज भ्याउँदिन होला
यार म.....”
“आईज न...पैसा लिएर
आ’को छु......”
एकैछिन वरिपी हेरेर
रुल ओन्तालाई पर्खी भन्दै ईसारा गर्छ; ओन्ता १० मिनेट तल पर्खिरहन्छ, त्यसपछि
रुललाई बोलाउने झन्झट गर्दैन, फर्केर हिँड्नै लागेको बेला हस्याङफस्याङ गर्दै रुल
आफ्नो घरको गेट खोली बाहिर निस्किन्छ।
“सरी है...ओन्ता बुझ
न आज....काम छ...”, रुल भन्छ।
“ के काम तेस्तो..झन
फिल्म हेर्न जौँला भनेको....।“, निराश हुँदै ओन्ता भन्छ।
“ठिक छ त्यो त....तर
बुझ न..”, ओन्ताको हात समातेर घरको गेटबाट अलि पर लैँजादै वरिपरी कसैले सुनेको त
छैन भने जसरी हेर्दै रुल भन्छ, “ बुझ न अब....तीन’टा गाई छ है.....स्यार-सुसार त
गर्नु पर्यो....हैन र? फेरी राम्रोसँग खान दिएन...नुहाईदिएन...भनी अर्कैकोमा गई’देली....सार्है
गार्हो छ यार....तीन-तीन’टा गाई समाल्न....”
“जाओस् न त....गाई त
हो.....कल्ले लगेको था’ भईहाल्छ नि!”, ओन्ता रुललाई सम्झाउन खोज्दै भन्छ।
“अँ त्यस्तै मुर्ख
कुरा गर्दै बस् तँ! अनि अर्काले लगेको, अर्कासँग भागेको, अर्काले थुन चलाएको जुठो
गाईलाई मैले फेरी फिर्ता लिने? यस्ता दामी-दामी स्याँठ्या गाई छन्, यस्तो त
भाग्यमानी ले मात्र पाउँछ...रेखा थापा भन्दा च्वाँक छन्, रेखा थापाको भन्दा
ठुल-ठुलो थुन छ...साला”, रुल अन्तमा उत्तेजित हुँदै भन्छ।
“गाई नै त
हो....अर्काले दुध दुएर के भो’ त नि....”,
ओन्ता फेरी रुललाई सम्झाउन खोज्छ।
“भै’ गो
छोड्दे....तँ बच्चै छस्...तैँले बुझ्दैनस्.....घरमा कोई छैन...एक्लै छु....यो
मौकामा के-के गर्नु मिल्छ गरीहाल्नु पर्छ....फेरी साला प्रिती रिसाईरा’ थी,
समृद्धीलाई अगि नुहाएको देखिछ.....लात हान्न खोज्या थि’ अगिन....तेल्लाई नि फकाउनु
छ....”, रुल भन्छ।
रुलको कुरा दङ्ग भनी
सुनी रहेको ओन्ता भन्छ, “ त्यसो भे’ तँ नजानी?”
“बुझ्...न है
आज...प्लिज....यिन’रुसँग टाईम बिताउने यई एक दिन त छ....त्यसमाथी आज अर्को एउटा
गाई पनि हेरेको छु.....आज भ्याउँदिन है....प्लिज माईन्ड नगर् है.....बरु तँ पनि
आफ्नो गाईसँग मोज गरेर बस्न आज!”, रुल भन्छ।
“गाई सँग मोज?”,
ओन्ता ट्वाल्ल पर्छ।
“ल...त...म
गएँ.....फकाउनु छ...यार धेरै गार्हो छ......स्याम दाईकोबाट हजार पर्ने महँगो घाँस
ल्या’को छु...फकिन्छे होला....न फक्के एउटा गए, अर्को आउँछन्.....ल...त म
गएँ...मिलेछ भने बेलुकी भेटौँला”, भन्दै रुल घर भित्र पस्छ, ओन्ता रुलको घरतिर
हेर्दै टोलाईरहन्छ। मगमग वास्नाले ओन्तालाई झसंग पार्छ; के रहेछ भनी हेर्दा; चस्मा
लगाएको, पुच्छर बाँटेको, कालो तन्ना ओढेको गाईलाई त्यस्तै चस्मा लगा’को अग्लो
केटाले अंगलो हाल्दै हिँडेको देख्छ।
भोलिपल्ट टिफिन
टाईममा स्कुलको पिङ अगाडी रुल र पासाङ कुटाकुट गर्दै छन्; ओन्ता र अरु केटाहरु
उनीहरुलाई छुट्याउने प्रयास गर्दै छन्। परबाट प्रिन्सीपल म्यामलाई देखे’ पछि बल्ल
रुल र पासाङ हाना-हान गर्न छाड्छन्।
पासाङः पख् साला! तँलाई मैले जान्या छ.....तैँले मलाई चिन्या
छैनस्......केटाहरु ल्याएर तेरो रगतको खोला बगाउन सकेनछु भने....
रुलः के गर्छस्
तैँले? साला तँ जस्ता फट्याङरा त कति देख्यो-देख्यो....साला एउटा चक्रे मिलनसँग
हात मिलाको छु भनेर तेरो यत्रो फुर्ती! हाम्ले पनि तेरो चक्रे मिलनलाई भाई भन्ने
चिन्या छ...साला!
पासाङः ल्या’ न त
साला! हेरौँ...तेरो हुत्ती!
रुलः ल्याउँछु
त...हेर्दै जा’ न.....
यति भनाभन गरिसकेपछि
रुल र पासाङ चुपो लाग्छन्। त्यही बेला ओन्ताले पासाङलाई सोध्छ, “ भयो के?”
पासाङ जवाफ दिन्छ, “
यै सालालाई सोध्न......”, ओन्ता र अरु केटाहरु रुलतिर हेर्छन्।
“ मैले साला यसको
गाई पट्टयाँए’रे”, रुल झोकिँदै भन्छ। गम्भीर भएको ओन्ता फेरी टोलाउन थाल्छ।
“ हो त नि...साला...रिकीले
तँलाई मेरो घरको अगाडी देखेको थ्यो रे.....तँ तेता हिजो गा’को हो कि हैन?.....च्वाँक
छ पासाङको गाई भनेर पनि रिकीसँग भनेको हो कि हैन?”, पासाङ पनि झोकिँदै भन्छ।
“के.....कुरा गर्यो
भन्दैमा....मैले पट्ट्या’को हुन्छ”, रुल झोकिँदै भन्छ।
“घरमा गएर हेर् न त
रुलेको”, ओन्ता पासाङलाई सुझाव दिन्छ।
“किन हेर्नी नि
त्यसको घरमा के छ र?”, पासाङ भन्छ।
“अनि गाई तेल्ले
लग्यो भन्या हैन त....”, ओन्ता अचम्म मान्दै सोध्छ।
“किन लगोस् नि यल्ले
अर्काको गाई....”, पासाङ भन्छ।
ओन्ता फेरी एकैछिन
ट्वाल्ल पर्छ र सँगैको नाङलाई विस्तारै सोध्छ, “ओई! भा’को चैँ के’ रै’छ?”
“ तै हो...पासाङले
आफ्नो घर अगाडी देखे’छ रुललाई.....त्यसपछि पासाङको गाईले तेल्लाई बालै दिन छाडि’रा’छे
रे...दुध निकाल्न पनि दिन्न रे....तै कुरामा झगडा केटाहरुको! गाईको लागि झगडा
गर्छन् केटाहरु थुक्क!”, नाङ भन्छ।
“ तै त यार...जाबो
गाई साला.....पालेर राख्ने कुरा....पैला-पैलाको मान्छेले तह लगाएर राख्थे....ऐले
के कमजोर भा’को यार केटाहरु....जाबो गाईलाई यत्रो ठुलो बना’को यार! तैट! कतै जाँदा
पनि नजानी रे.....अरु कुरा गर्दा’ नि नगर्नी रे...खाली गाई, खाली गाई! गाईकै लागि
रिस गर्यो...सबैभन्दा जरुरी गाईलाई ठान्यो......त्यस्तो पनि हुन्छ? हैन?”, कुरा
बुझ्ने मान्छे कोही त भयो भन्दै मख्ख पर्दै ओन्ता नाङलाई यि सब सुनाउँछ। गम्भीर
हुँदै नाङ जवाफ दिन्छ, “ हैन..अब त्यो मन त परिहाल्छ नि....टाईम पनि त दिनु
पर्यो...तर गाईको लागि भनेर साथी-साथी झगडा त गर्न नहुने हो.......त्यै पनि गाईहरु
त्यस्तै छन् हिजो आजका....जसलाई पनि हेरेर बाँ गर्दिन्छन.....साला एउटाको भए’पछि लोयल
हुनु नि’ त्यैसँग.......त्यै पनि अर्काको गाईलाई किन हेर्नु मन लागेको हो...यो
मोटे रुललाई....कुन दिन कुन चैँ’नि को भेट्छ.....साँढे साला!”
“हैन..तँ हिजो आ’को
चैँ किन? त्यसो हो भने....किन अर्काको घर अगाडी आएर अर्को गाईलाई सिठ्ठी बजाईस् त?”,
पासाङ सोध्छ।
“ अब....मैले कैले
सिठ्ठि बजाएँ...............।“, रुल जवाफ दिन्छ; ओन्ता ट्वाल्ल परेर केटाहरुलाई
हेरिरहन्छ।
साँझ पिपलको बोट
मुनी रुल र ओन्ता गफ गर्दै बसिरहेका छन्; रुल असन्तुष्ट देखिन्छ।
रुलः साला! तेल्लाई
मैले जान्या छ...एकदिन....त्यसको गाईले मलाई हेरेर पुच्छर हल्लाई..मलाई मन पराई त
मेरो के गल्ती? केई छ त भन् त? मसँग अब पैसा छ, महँगो घाँस छ, टन्न गाई अरु पाल्या
छु...मन पराईहाल्छन् नि मलाई अरु गाई ले.....कि कसो.....साला....
ओन्ता छक्क पर्दै
भन्छ, “ फेरी गाई! त्यो बाहेक केई छैन कि क्या हो दिमाग मा...के भो’ यार सबैलाई
एक्कासी.....तैट.......जाबो गाई यार......तैट.......खाली गाई ले यसो भन्यो, गाई ले
त्यसो गर्यो......बिर्सिन सक्दैनस गाईलाई? खोई त अरु रमाईलो कुरा त गर्नै छाडिस्
त! मलाई गरीब पनि भन्न छाडिस् त”।
रुल भावुक हुँदै
भन्छ, “ के अर्कालाई केई भन्नु यार.....तैँले बुझ्दैनस्.....तँलाई परे’पछि था’
हुन्छ.......प्रिती रिसाई रा’छे.....ब्यान दाई आउँदा दाईलाई चाक ठाडो पारेर सेक्सी
पोज लगाई यार! थुन पनि हल्लाई यार! के मात्रको चिन्ता गर्ने यार ओन्ता....मन पर्न
थालि’ सक्यो....अर्कोलाई दुध दुउन दि’ भने? , रुन्चे आवाजमा यति भन्दै रुल ओन्ताको
काँधमा टाउको राखेर एकैछिन स्वाँक-स्वाँक गर्छ। “ दुई दिन मै यस्तो भो यार....अझ
साला....पासाङ.....”
केही बेर त्यसरी
टाउको राखेपछि, जुरुक्क टाउको उचाल्दै रुल भन्छ, “ साला! पक्कै मेरो दाईसँग केई
चलिरा’छ त्यसको....साला ऐले दुध दुहुँदै होला..थुन चलाउँदै होला......साला!”
यति भनेर आफ्नो
मोबाईल निकालेर रुल गीत बजाउन थाल्छः
केही मीठो... दुध देऊ...
जिब्रो खल्लो.... हुँदै छ....
(अर्को लगाँउछ)
मलाई न सोध...कहाँ दुख्छ घाऊ.........
ए गौ-माता तिमी फर्किएर आऊ.........
बेलुका खाना खाने
बेला आमा निराश भई बसेको देखेर ओन्ता सोध्छ, “ के भ’ ममी? बा’ खोई?”
“ ठुलो गल्ती गरिएछ
ओन्ता....ठुलो...”, आमा रुञ्चे आवाजमा भन्छिन्।
“के भो?”, ओन्ता
सोध्छ।
“तेरो बा’ ले
चर्तिकला देखाउँदै छन् ‘रे बाहिर”, आमा रुँदै भन्छिन्।
“किन...कसरी...के
गरे?”, ओन्ता जिग्यासु हुँदै सोध्छ; उसको अनुहारमा भय देखिन्छ।
“ तुरुमनी बुढाको
गोठमा देखिया’ थे ‘रे आज....”, आमा रुदैँ भनिरहन्छिन्; आमा बोलिरहँदा ओन्ता
जुरुक्क उठ्छ र बाहिर निस्की गाई राखेको ठाउँमा जान्छ। धेरै-बेर सम्म गाईलाई हेरेर
टोलाईरहन्छ....करिब आधा घण्टा जति...त्यसपछि विस्तारै गाईको थुनमा हात लैजान्छ;
गाईले पुच्छर हल्लाउँछ, ओन्ता धेरै-बेर सम्म आखाँ चिम्म गरी गाईको थुन चलाउँदै
टोलाउँदै बसिरहन्छ।
बिहान ढिला उठेकोले ओन्ता
आतिदैँ सरासर गाई राखेको ठाउँमा जान्छ; त्यहाँ गाई हुँदैन, फेरी आतिँदै कुद्दै
भान्छामा केही पकाई रहेकी आमाकहाँ जान्छ र सोध्छः
“ममी...गाई
खोई...लछ्मी खोई?”
आमाले हाँस्दै जवाफ
दिन्छिन्, “ढिलो उठिस् आज.....लछ्मीलाई बेच्यो त बिहानै...बा’ले तुरुमनी बुढालाई बेचिदिएछन्,
राम्रै पैसा मा”
“किन त”, जिग्यासु
हुँदै ओन्ता प्रश्न गर्छ।
“किन? किन भन्ने
अब...सबैले बेच्न लगेका थे.....बेच्यौँ....तै पनि के काम गाई पालेर...फोहोरमा
फोहोर......शंका गर्ने बाटो...अहिले आनन्द भा’को छ....ल.......लुगा लगाएर आईज अनि
खाना खान बस्” , यति भन्दा आमाको अनुहार र आवाजमा खुसी झल्किन्छ। ओन्ता फेरी
प्रश्न गर्छ, “ त्यो त ठिक छ....तर हाम्ले आजै किन बेच्या त?”
आमा जवाफ दिन्छिन, “कस्तो
मुर्ख रै’छ यो.....तँलाई किन चाहियो, किन बेच्या, कल्लाई बेच्या........तेरो पढ्ने
उमेर हो यो, चुपो लागेर पढाईमा ध्यान दे’ ऐले देखि नै गाईको चासो! जा’....लुगा
फेरेर आईज”
ट्वाल्ल पर्दै ओन्ता
बाथरुम पस्छ।
बिहान चाँडै भएकोले
गर्दा ओन्ता र रुल पिपल बोटमा बसिरहेका छन्, दुवै केही सोचमा डुबेका छन्। केही बेर
पछि ओन्ता भन्छ, “ यार...रुल..मैले एउटा बुझेँ के हिजो....गाई भन्ने कुरा हामी
सबैलाई चाहिँदो नै रै’छ....दुधको लागि, साथको लागि पनि....तर हामी यति धेरै महत्व
दिन्छौँ कि गाईलाई उनीहरु नै हाम्रो सबै थोक हुन थाल्छन्....आफु भन्दा पनि जरुरी
हुन थाल्छन्, जसले गर्दा हामी हाँस्न छाड्छौँ, जोक भन्न छाँड्छौँ, रमाउन छाड्छौँ,
बाँच्नै छाँड्छौँ....आफु हुनै छाड्छौँ र एक अर्काको डाह गर्छौँ, रिस गर्छौँ.......”
ओन्ताको कुरा विचैमा
काटी रुल भन्छ, “ के...यस्तो रुञ्चे जस्तो गाईको कुरा गरि’रा .....त्यै पनि जमानाको पुरानो कुरा! गरीब साला....तँलाई एउटा कुरा
खुवाउँछु आज, गरीबले कैले नखा’को कुरा”, यति भन्दै रुल आफ्नो ब्यागबाट एउटा टिफीन
बक्स निकाल्छ र त्यहाँबाट पोलेको मासु निकालेर एउटा आफैँ खान्छ र एउटा ओन्तालाई
दिन्छ। मजाले चपाँउदै ओन्ता सोध्छ, “ दामी...रै’छ...यार के को मासु?”
रुल हाँस्दै भन्छ, “
यो?.....यो प्रिती....................कल्ले भन्या खान हुँदैन भनेर?”
