जीवन दर्शन

कहिले काहीँ ,

आफैँले भोगेको अपमान स्विकार्दा र प्रकट गर्दा पनि

बडो आनन्द महसुस हुँदो रहेछ ।

त्यसैले यो गाथा:

म उपबुज्रुग पत्रकार हुँदा बखतको हो यो कुरा

घुमिरहेँको थिएँ एकदिन पशुपति घाट किनारा

त्यहि जलिरहेका शरीर, पण्डितजन् आफन्त टोलाउँदा

झ्याऊ लाग्दा साधु वैराग्य निम्त्याउँदा ।

त्यहिँ टोलाइ बसेको थियो एक मान्छे आनन्दमा

चुरोट तानौँ भनी बसेँ त्यसैको बगलमा

चिता हेर्दै प्याच्च बोली हालेँ यो सारा जीवन के होला

यसरी जलिसकेपछि जुन चाहना-गर्व थियो त्यो कहाँ जाला !

लगाएको थियो सामान्य कपडा आखाँको हेराई सादा

मुसुक्क मस्कियो हेर्दै म तिर, थियो गजबको मर्यादा !

केहि बेर केहि बोलेन हिच्किचायो पोख्न आफ्ना भावना विचार सारा

तर जब ऊ बोल्न थाल्यो शरीर भर काँडा उम्रे मेरा !

के भन्यो उसले भनी चाहीँ नबताइहालुम् होला

तर भनेँ मैले के त्योँ चाहीँ गाथासम्वत जरुरी रहला :  

' यति तगडा कुरा गर्नु भो तँपाइले यसलाई सुनुन् संसारै सारा

लेख्नु तँपाई, पत्रकार हुँ म यस्ता कुरा नै न हुन् मेरा आहारा !

तँपाईलाई पनि छापिए'सि हुने छ धेरै नै फाइदा

दिलाइदिन्छु म दाम – नाम जीवन अनि काइदा !

यस्तो मान्छेले यस्तो खल्लो जीवन के बाँचिरहेको होला !

साथ दिनु मेरो, अनि चार दिनभित्रै स्त्रीहरुलाई वरपर नचाउनुहोला '

यति भनी कुरिबसेँ जवाफ त्यसको के-के न आउला भनेर

मुसुक्क हाँस्यो त्यो मान्छे फेरि , अनि भन्यो यस्तो कपाल कनाएर :

' के दाम दिनु हुन्छ तँपाइले ? म ता कुटी जीवन बाँच्न पनि हुन्छ भनीसकेको व्यक्ति हुँ  

के नाम दिलाउनु हुन्छ तँपाइले ? हरेक मान्छेलाई नग्न देख्छु तिनको दाग-कोठी सबै देखिसकेको वैरागी हुँ ।

हाँसो उठ्छ तँपाईले यसरी आफ्नो निम्ति महलको प्रलोभन मलाई दिदाँ

दाग-दोष सबकोदेखेको मान्छेलाई त्यहि सबको माझ नाम कमाउन व्याकुल सम्झँदा

भेट्दा तँपाइलाई रमाइलो लाग्यो , दाम-नाममा रुची मेरो छैन

सर्ट-पेन्ट लगाएको छु भन्दैमा ईश्वर म बाट पर छ भन्ने हैन ।  

केहि थाहा छ भन्दैमा सुनाउँदै हिँड्नु पर्छ भन्ने छैन

थाहा नहुने उफ्रन्छ, थाहा हुने त खामोशै रहन खोज्छ नि हैन ?'

त त्यसरी कसैलाई नबुझि प्याच्च केहि भन्दा लाजमर्दो नै लागेको थियो

कर्तव्यको निम्ति मात्रै नत्र पत्रकारितामा त्यस दिन देखि रुची नै शुन्य भै  ' गएको हो ।